کردستان و ماشین کشتار: اعترافات اجباری از اعضای کومله

ماشین کشتار جمهوری اسلامی بوی اعدام می‌دهد. اعدام‌ها قریب‌الوقوع اند. تا کنون 20 نفر، ازجمله چند کودک بلوچ، به محاربه محکوم شده اند و قوۀ قضاییه (درکنار نمایندگان و دیگر مقامات نظام) مدام بر طبل کشتار می‌کوبند و به دنبال گردن‌ برای طناب دارشان می‌گردند. بر همگان آشکار است که از جمهوری اسلامی چیزی باقی نمانده جز ماشین کشتار و سرکوب؛ دستگاه امنیتی-نظامی تنها ابزاری ست که بازتولید این نظام ازپیش مرده را تضمین می‌کند. در این راستا، یکشنبه گذشته شبکۀ خبر صدا و سیما قسمت اول فیلم امنیتی "عملیات بزرگ" را به نمایش گذاشت که در آن اعترافات اجباری چهار زندانی سیاسی کرد به نامهای محسن مظلوم، پژمان فاتحی، وفا آذربار و هژیر فرامرزی را برای بار دوم پخش کرد. البته که این اعترافات اجباری در ادامۀ سیاستی‌ست که جمهوری اسلامی درقبال کردستان به عنوان پیش‌آهنگ جنبش ژن ژیان ئازدی اتخاذ کرده، یعنی میلیتاریزه‌کردن و کشتار جنگی کردستان و همینطور حمله به احزاب کوردی در اقلیم کردستان (عراق).

با اعترافات اجباری، جمهوری اسلامی این چهار زندانی سیاسی کورد را وابسته به «سرویس‌های جاسوسی» دانسته و ادعا کرده که آنان در اصفهان بازداشت شده اند. پیشتر خبرگزاری‌های وابسته به جمهوری اسلامی در تاریخ اول مرداد از بازداشت افرادی در اصفهان خبر داده بودند که به ادعای آنها مجهز به تجهیزات نظامی بوده و قصد «اقدام خرابکارانه و عملیات تروریستی بی‌سابقه‌ای را در برخی نقاط حسّاس و اهداف از پیش تعیین شده داشتند». این در حالی است که طبق نهادهای حقوق بشری کردستان این چهار نفر در تاریخ اول مرداد نه در اصفهان بلکه در منطقه سوما و برادوست استان ارومیه توسط سازمان اطلاعات فرماندهی انتظامی جمهوری اسلامی بازداشت شده اند. طبق گفته خانواده های این چهار زندانی سیاسی کرد آنها از اعضای سازمان کومله بوده و به منظور فعالیت سیاسی و بعد از ورود به ایران بازداشت شده‌اند. حزب کومله کردستان، که این چهار زندانی سیاسی از اعضایش بوده اند، ادعاهای نهادهای امنیتی علیه این افراد را از اساس تکذیب کرده و گفته‌ است که این چهار نفر برای انجام فعالیت‌های سیاسی و ‌بدون سلاح به منطقه اعزام شده‌ بودند.

تا این لحظه از وضعیت این چهار زندانی سیاسی کورد هیچ خبری در دست نیست. نه خانواده ها و نه وکلای این افراد نتوانسته اند با این افراد ملاقاتی داشته باشند و یا با آنها تماس تلفنی داشته باشند. هنوز مشخص نیست چه اتهاماتی به این افراد زده شده است و پرونده های آنها در کدام دادگاه در حال بررسی است. با این حال از محتوای اعترافات اجباری پخش شده این چهار فرد می توان حدس زد که وضعیت آنها به‌شدت نگران کننده است و می تواند این افراد را با اتهامات سنگینی از جمله «محاربه» روبرو سازد. فیلم اعترافات این چهار زندانی سیاسی کورد در حالی پخش شده است که جمهوری اسلامی در تلاش است تا انقلاب ژینا را به‌عنوان خطری وجودی (اگزیستانسیال) برای کل نظام خفه کند و بدین‌ترتیب نه فقط از معترضان زهر چشم بگیرد بلکه همچنین بیش از پیش قلب تپندۀ جنبش، یعنی کردستان، را از کار بیندازد. دور از انتظار نیست این چهار نفر قربانی سیاست های سرکوب حکومت شده و به ابزاری جهت انتقام گرفتن از کردها تبدیل شوند. 

بعد از قتل دولتی ژینا امینی کردستان ایران به عنوان موتور محرکه این قیام نقش مهمی در آغاز و تداوم این قیام داشته است. اعترضات شبانه روزی و اعتصابات هماهنگ و مداوم کسبه  و بازارایان، ازجمله امروز 16 آذر طی فراخوان به اعتصاب سراسری در سه روز 14 و 15 و 16، از مشخصات بارز این قیام در کردستان بوده است. این اعتراضات تنها به شهرها محدود نمانده و حتی مناطق روستایی کردستان را با خود همراه کرده است. سرکوب سنگین و وحشیانه نیروهای حکومتی که طبق اطلاعات تایید شده شبکه حقوق بشر کردستان تاکنون به کشته شدن حداقل ۱۱۳ شهروند کرد منجر شده نشان از وسعت اعتراضات در این مناطق داشته است. علاوه بر سرکوب شدید این اعتراضات حکومت از همان آغاز قیام سعی داشت با به کارگیری ماشین تبلیغاتی و پروپاگاندای «تجزیه طلبی» و مسلح بودن کردها سرکوب خود را مشروعیت بخشیده و حمایت دیگر مناطق ایران را از آنها کم رنگ کند. همچنین حکومت با حملات موشکی به مقرهای احزاب کرد در اقلیم کردستان عراق که به کشته شدن حداقل ۲۱ نفر انجامید سعی کرد با تحریک کردن احزاب مسلح کرد آنها را وادار به مقابله به مثل کند، اقداماتی که البته بی جواب ماند.

از همان آغاز رسانه های حاکمیت تلاش کردند اعتراضات اخیر را به جریانات سیاسی کورد‌ از جمله کومله منتسب کنند. خبری با عنوان «ردپای سران گروهک های کومله در اغتشاشات اخیر» در سایت مشرق نیوز از جمله این تلاشها بود. امروزه واهی بودن چنین اتهاماتی بر کسی پوشیده نیست اما آنچه نگران کننده است این واقعیت است که اگرچه این اتهامات بی پایه و اساسند اما هزینه های انسانی آن سنگین بوده و تاکنون افراد زیادی قربانی این سیاست شده و به جرمهای ناکرده جانشان را از دست داده اند. در چنین شرایطی است که باید هر راهی را به کار گرفت تا بتوانیم صدای زندانیان سیاسی را تکثیر کنیم، خصوصا زندانیان سیاسی به حاشیه رانده شده که جای کمتری را در فضای مجازی و بیانیه‌های حقوق بشری به خود اختصاص می دهند. باشد که با تکثیر صدای آنها دست کم تلاشی کنیم در جهت بالا‌بردن هزینه کشتار انسانی تازمانی که، دیر یا زود، این ماشین کشتار را به‌کل از کار بیندازیم.

قابل ذکر است که کومله یکی از سازمان های سیاسی کورد دارای گرایش چپ است که چند روز بعد از پیروزی انقلاب سال ۱۳۵۷ فعالیت های سیاسی علنی خود را آغاز کرد و کمی بعد در پی حملات نیروهای حکومتی به کردستان به مبارزات مسلحانه روی آورد. این مبارزات تا اواخر دهه ۶۰ طول کشید و طی آن صدها زن و مرد عضو این سازمان در زندان و یا طی مبارزات مسلحانه جان خود را از دست دادند. بعدها در پی شکست نظامی و سیاسی کومله و عقب نشینی اش به کردستان عراق و همچنین اولین انشعاب این سازمان بسیاری از اعضای آن اجبارا راه کشورهای اروپایی و کانادا و آمریکا را در پیش گرفتند. بعدها انشعابات در این سازمان بیشتر شد و امروزه چندین سازمان و حزب کوچک و بزرگ خود را میراث دار کومله پساانقلابی می دانند.