علیه این توحش ملی!

موج جدیدی از تهدید و سرکوب علیه مهاجران و پناهجویان افغانستانی در ایران بالا گرفته است. تصاویر پراکنده ویدیویی و گزارشات خبری، نشانگر آزار فیزیکی و روحی شهروندان گریخته از جهنم طالبان در جهنم دیگری این سوی مرزهای دو کشور است. اولین بار نیست که این «مرز پر گهر» به شکنجه گاه بزرگ مردمی تبدیل شده که جنگ، ترور، ویرانی و دربدری ناخواسته، توسط قدرت های امپریالیستی و مرتجعان منطقه بر سرشان آوار شده است. انگار جامعه ایران هر بار دنبال بهانه ای میگردد تا زشت ترین نشانه های فرهنگ نژادپرستانه، برتری جویانه و فاشیستی را بالا بیاورد و به نمایش بگذارد. 

طی چهار دهه گذشته، صحنه های مثله کردن یا آتش زدن محله های شهروندان زحمتکش افغانستانی را شاهد بوده ایم. این ها نه حوادثی اتفاقی، بلکه چاشنی فوق استثمار و بی حقوقی مطلقی است که نظام سرمایه داری حاکم بر ایران به این نیروی کار چند میلیونی تحمیل کرده است. این ها نه حوادثی پراکنده، بلکه نتیجه مستقیم روابط ناعادلانه و قوانین تبعیض آمیز و فرهنگ منحطی است که رژیم جمهوری اسلامی بر جامعه مسلط کرده و دائماً به آن پر و بال داده است. اینها نه نتیجه کج اندیشی و تعصبات این فرد یا آن گروه، بلکه محصول تبلیغات مسموم و پر حجم فاشیستی است که شبانه روز از رسانه های رسمی داخلی و بلندگوهای طیف «ایرانشهری» و سلطنت طلب و ناسیونالیست فارس-آریایی، جامعه را بمباران می کند. دامنه مخاطبان و کسانی که از این تبلیغات تأثیر می گیرند نیز به این قشر و آن قشر محدود نمی شود. این ایدئولوژی و افکار مسموم هم در طبقه متوسط نفوذ میکند و هم در طبقه کارگر؛ هم در مردان و هم در زنان. کافیست نگاهی به کامنت های تهوع آور و ناسزاها و تهدیدهای اوباش اینترنتی علیه «افغانی ها» در شبکه های اجتماعی بیندازیم تا عمق فاجعه و سایه روشن کوره های آدم‌سوزی هیتلری را از پشت اینها ببینیم.

در این اوضاع خطیر، واکنشی که مدافعان عدالت و برابری و آزادی به این سرکوب و بی‌عدالتی نشان می دهند، اهمیتی بیش از پیش پیدا کرده است. آیا دست روی دست خواهیم گذاشت و سکوت خواهیم کرد؟ آیا خوش خیالانه منتظر عبور این تندباد ارتجاعی و نظاره‌گر قربانیانش از بین خواهران و برادران افغانستانی خود خواهیم شد؟ یا نه! با تمام قوا علیه این موج حرکت می کنیم و همبستگی، حمایت، رفاقت و همگامی در مبارزه علیه ستم و استثمار و بی‌عدالتی و سرکوب را در برابر جامعه خواهیم گذاشت؟ این انتخاب و آزمونی است که نه فقط انقلابیگری و رادیکالیسم که انسانیت ما را اندازه می گیرد.