درباره دستگیری اخیر مبارزان چپ ایتالیایی در فرانسه

 

ساعت شش صبح روز چهارشنبه ۲۸ آوریل ۲۰۲۱ شش مبارز قدیمی چپ رادیکال ایتالیا که حدود ۴۰ سال بود از آن کشور گریخته و در فرانسه پناه گرفته بودند، دستگیر شدند: جووانی الیمونتی ۶۵ ساله، انتسو کالویتی ۶۶ ساله، روبرتا کاپللی ۶۵ ساله، مارینا پترللا ۶۶ ساله، جورجو پیتروستفانی ۷۷ ساله، سرجو تورناگی ۶۳ ساله و نارچیزو ماننتی ۶۳ ساله. دولت ایتالیا از مدت ها پیش تقاضای استرداد ۲۰۰ نفر را که این شش تن نیز جزء شان هستند، تسلیم دولت فرانسه کرده بود. سابقه فعالیت این افراد به دهه ۱۹۷۰ ایتالیا (مشهور به سال های سربی) برمی گردد که جنبشی گسترده شامل ده ها سازمان چپ انقلابی با نفوذی قابل توجه در بین طبقه کارگر و دانشجویان و دانش آموزان شکل گرفته بود. اتهام این افراد شرکت در اشکال گوناگون عملیات مسلحانه بزرگ و کوچک است. چند نفر از دستگیرشدگان از سازمان بریگادهای سرخ هستند که از کمونیسم دفاع می کرد و به عملیات چریک شهری می پرداخت. یکی دیگر از دستگیرشدگان، سردبیر روزنامه پر طرفدار «مبارزه ادامه دارد» است که در دهه ۱۹۷۰ عملا به ارگان تبلیغی غیررسمی کل جنبش چپ ایتالیا تبدیل شده بود. بقیه از افراد مرتبط با دو گروه کوچک چپ با رویکرد مسلحانه اند. بیشتر این افراد به صورت غیابی به حبس های درازمدت محکوم شده اند. از میان شش نفری که دیروز دستگیر شدند، سه نفرشان  (مارینا پترللا، سرجو تورناگی و نارچیزو ماننتی) حبس ابد گرفته اند.  

بر مبنای تحقیق پریمو مورونی و ناننی بالسترینی (روزنامه نگاران ایتالیایی) که در کتاب «انبوه طلا» منتشر شده، طی سال های پایانی دهه ۱۹۷۹ و آغاز ۱۹۸۰ قریب به چهل هزار نفر تحت تعقیب قرار گرفتند، ۱۵۰۰۰ نفر بازداشت شدند که از این تعداد بیش از ۴۰۰۰ نفرشان حبس گرفتند. این آمار می تواند نشانه ای از گستردگی و قدرت جنبش رادیکال سیاسی و اجتماعی در ایتالیای آن روزها در قلب اروپای غربی باشد. در واکنش به موج گسترده سرکوب و دستگیری ها، شماری از فعالان و مبارزان سیاسی راهی فرانسه شدند و با توجه به سیاست دولت تازه به قدرت رسیده فرانسوا میتران در این کشور پناه گرفتند.

 #آنتونیو_نگری، فیلسوف معروف چپگرا، از جمله کسانی بود که در آوریل ۱۹۷۹ به همراه 1500 نفر دیگر دستگیر شد. نگری  با بریگاد همکاری نمی کرد، ولی رهبر تئوريک و معنوی یک تشکیلات رادیکال دیگر بود به اسم «قدرت کارگری» که بخشی از آتونومیا کارگری متشکل بودند. دولت معتقد بود که تئوری و فلسفه ای که #نگری پیش پا می‌گذاشت به کارهای رادیکالی از این دست می انجامد، به خاطر همین برداشت ها از تئوری او بود که نگری نیز تحت تعقیب قرار گرفت؛ او به  رهبری مخفیانه شبکه‌ای تروریستی متهم بود. در سال ۱۹۸۳ با وجودی که هنوز محکومیت اش ادامه داشت از سوی حزب رادیکال به نمایندگی مجلس برگزیده شد و متعاقب آن از زندان خارج شد. اما چند ماه بعد مجلس مصونیت قضایی او را لغو کرد و نگری به جای این که به زندان بازگردد با یک قایق ماهیگیری به فرانسه گریخت. دادگاه او را غیاباً محکوم کرد. 

#نگری در سال ۱۹۹۷ به ایتالیا بازگشت. او در تلاش بود تا دولت را راضی کند که در مورد صدها نفری که به خاطر قضایای دهه ۱۹۷۰ در زندان و تبعید مانده بودند به راه حلی سیاسی تن دردهد اما موفق نشد و در عوض خودش هم به ۱۳ سال زندان محکوم شد. #نگری پس از ۲۴ سال زندان و تبعید، روز ۲۵ آوریل ۲۰۰۳ آزاد شد.

 بعد از گفت و گوی تلفنی اخیر مکرون و ماریو دراگی نخست وزیر ایتالیا و طرح مجدد تقاضای استرداد، بسیاری از ناظران و تحلیلگران انتظار چنین چیزی را داشتند. به همین علت بود که هفته پیش، جمعی از روشنفکران فرانسوی با انتشار نامه ای سرگشاده در روزنامه لوموند خطاب به امانوئل مکرون از او خواستند «دکترین میتران» را زیر پا نگذارد. منظورشان سیاستی بود که فرانسوا میتران بعد از به قدرت رسیدنش در سال ۱۹۸۰ به اجراء گذاشت و افرادی که در کشورهای مختلف به جرم شرکت در مبارزه مسلحانه تحت تعقیب بودند و به فرانسه فرار کرده بودند را به آن کشورها بازنگرداند. به این شرط که دیگر وارد هیچگونه فعالیت غیرقانونی در خاک فرانسه نشوند. این بخشی از تدابیر کلی میتران و حزب سوسیالیست تحت رهبریش برای فرونشاندن فضای انفجاری آن روزها در قلب اروپا و خنثی کردن عناصر رادیکال و ضد سیستم از راه نرمش بود. حزب سوسیالیست در آغاز دهه ۱۹۸۰ در پی جذب نیروهای گسترده چپ زیر چتر سیاست های پارلمانی در رقابت با احزاب راست سنتی در فرانسه و دیگر کشورهای اروپایی بود که تا حد زیادی در این کار موفق هم شد. 

  حالا منابع نزدیک به کاخ الیزه ادعا می کنند که تصمیم به دستگیری و استرداد این افراد، پرونده ای قدیمی را برای همیشه می بندد و قرار نیست افراد بیشتری از پناهندگان «سال های سربی» زیر ضرب بروند. اما قبول این ادعا، نهایت خوشخیالی است. پرسشی که اینک در برابر بسیاری از نیروهای چپ و مخالفان سیستم قرار دارد اینست که چرا امروز دولت فرانسه سرانجام «دکترین میتران» را کنار گذاشته؟ و مهم تر اینکه در این راه تا کجا پیش خواهد رفت؟

 در پاسخ به سوالات، مارک لازار نویسنده فرانسوی در مصاحبه با روزنامه ایتالیایی لارپوبلیکا می گوید: «شاید مکرون فکر می کند با این کار پیامش را به گوش رای دهندگان دست راستی می رساند. درست مثل پیام های دیگری که برای با انگشت گذاشتن روی موضوع امنیت و لائیسیته برای آن ها فرستاده است. مکرون مدتی است که کارزار خود را آغاز کرده و محور استراتژی انتخاباتی اش جذب این گروه از رای دهندگان است.»

 روزنامه نگاران و شخصیت های سیاسی چپ در ایتالیا نیز نسبت به این اقدام و تحولات احتمالی واکنش نشان داده اند. یکی از آنها با کنایه یادآور شده که ایتالیا قبلا با برخی از مجرمان طور دیگری رفتار می کرد. نمونه اش عفو پنج مامور سازمان سیا است که به اتهام ربودن و شکنجه یک رهبر اسلامگرا در زندان های ایتالیا به سر می بردند! دیگرانی هم هستند که تقاضای دولت ایتالیا مبنی بر استرداد مبارزان پا به سن گذاشته و اغلب بیمار دهه ۱۹۷۰ را ناشی از انگیزه های ایدئولوژیک و اقدامی انتقام جویانه و نابهنگام می دانند

 برخی تحلیلگران این تصمیم را نشانه نزدیکی دولت هایی می بینند که به شدت به دنبال کسب مشروعیت با تکیه به افکار و اعمال و ارزش های راست گرایانه اند. می گویند این اقدام در عین حال حاوی پیامی برای فعالان کنونی به ویژه در جنبش کارگری و جنبش دانشجویی هم هست که فکر هرگونه گسست از نظم موجود و ایجاد دگرگونی های سیاسی و اقتصادی و اجتماعی را از سر خود بیرون کنید. 

 لوچانو وازاپلو (استاد دانشگاه و مسئول سایت اینترنتی «شبکه کمونیست ها») در تقبیح این اقدام سرکوبگرانه می نویسد: «از یک طرف این تبعیدیان را داریم که تاکنون بهای سنگینی پرداخته اند و از طرف دیگر فاشیست ها و اعتراف کنندگان به بمب گذاری و فاجعه آفرینان راستگرا در ایتالیا را داریم که "تواب" شدند و بی هیچ عقوبتی راست راست در خیابان می گردند.»

 روشن است که از کنار اینگونه اقدامات سرکوبگرانه نباید بی توجه گذشت؛ وقتی که می دانیم سرکوب ریشه در شرایط بحرانی حاکم بر دنیای سرمایه داری دارد. ریشه در شکاف های اجتماعی و طبقاتی لاعلاجی که ثبات و آرامش جوامع امپریالیستی را به ویژه در دهساله گذشته برهم زده است. در میانه بحران، جامعه فرانسه درگیر مبارزات گسترده ای است که علیرغم افت و خیزها ادامه می یابد و مبارزه جویی و حق طلبی و عدالت خواهی را در بین قشرهای مختلف به ویژه توده های اعماق (زنان ستمدیده، مهاجران و حاشیه نشینان و بی ثبات کاران) دامن می زند. در مقابل، رقابت درون جناح های طبقه بورژوازی شدت می گیرد. احزاب راست جدید که از حمایت غیررسمی گروه های فاشیستی بهره مندند نیز جای پای خود را در ساختار قدرت محکم می کنند. 

 در برابر این مصائب و خطرات، هیچ راهی جز مقاومت و مبارزه متحد و انترناسیونالیستی در برابر تک تک ستم ها و اقدامات سرکوبگرانه سیستم به قصد عقب نشاندن آن ها وجود ندارد. همانطور که در خبرها آمده، به لحاظ قانونی امکان استرداد فوری دستگیرشدگان وجود ندارد. بنابراین اگر کارزاری جدی و گسترده و پیگیر حول این مساله به راه بیفتد کماکان می توان از این کار جلوگیری کرد. 

 

کلکتیو ۹۸

اردیبهشت ۱۴۰۰