«محور مقاومت» زیر نقاب دفاع از پرولتاریا

دی ماه امسال، جزوه ای جدیدی تحت عنوان «مبارزات کارگران هفت تپه: اوج ها و فرودها» با امضای  روزبه راسخ روی سایت کارگری «افق روشن» قرار گرفت.* راسخ پیش از این، مقالاتی را در سایت «مجله هفته» که آشکارا مدافع رژیم جلاد سوریه و دولت های سرمایه داری در روسیه و چین است منتشر کرده بود. این بار او به مرور کرونولوژیک مبارزات کارگران هفت تپه پرداخته، مواضع خود را لابلای «مستندات» چپانده تا نهایتا خواننده را نسبت به این تجربه ارزشمند بدبین و ناامید کند. جزوه از آغاز تا پایان پر است که از اصطلاحات و ادعاهای مارکسیستی و حمله به چپ هایی که از نظر نویسنده اپوزیسیون لیبرال و اوباش سرنگونی طلب اند و سرزنش کارگرانی که به دام آن ها افتاده اند.

روزبه راسخ نظراتش را برای عامه پسند شدن در بسته بندی طبقاتی عرضه کرده است. طبقاتی، البته در چارچوبی خام و یکجانبه که طبقه کارگر را صرفا مرد عضلانی نان آور زیر سقف کارخانه معنی می کند: رئیس خانوار کارگری و تنها تولیدکننده ارزش که سرانجام انتقامش را از هر چه بورژوا و خرده بورژواست خواهد گرفت و همه چیز را تصاحب خواهد کرد. در چارچوب این طرز فکر، منافع اساسی پرولتاریا با خواست های روزمره و فوری معیشتی/رفاهی افراد یا گروه هایی از کارگران سنجیده می شود و نه با مبارزات متنوع با هدف ایجاد روابط و ارزش های آلترناتیوی که این طبقه ظرفیت ساختنش را دارد. با چنین نگرشی، راسخ عاجز از دیدن ربط مبارزات آزادی خواهانه با تلاش برای رفع پدیده هایی مثل ستم جنسیتی و ستم ملی به امر رهایی طبقه کارگر و بشریت ستمدیده از قید و بند دنیای سرمایه داری است.

جالب است که نویسنده همان اول کار، برای مجاب کردن مخاطبان موضع سیاسی خودش را انکار می کند. او مدعی می شود: «چپ محور مقاومت که وظیفه کمونیسم و مبارزات تاریخی طبقه کارگر را دفاع از رژیم بورژوایی ایران به بهانه "مقاومت" در برابر ایالات متحده آمریکا می دانند و چشم بر تباهی و زندگی هولناک کارگران بسته اند» مخاطب نوشته من نیستند! این برائت جویی هر چند فریبکارانه است اما می شود آن را به فال نیک گرفت؛ چرا که درجه رسوایی و برملا شدن ماهیت محور مقاومتی ها را نشان می دهد. با همه این اوصاف، نویسنده نمی تواند آنچه عیان است را پنهان کند. داغ «محور مقاومتی» بر کل متن کوبیده شده و از آن، نوشته ای خودـافشاگر ساخته است. برای نمونه به این جملات توجه کنید: «طبقه کارگر ایران برای نبردهای آتی با رژیم بورژوایی ایران باید رویارویی ها و همچنین همکاری های ایران و سایر دولت های بورژوایی منطقه و جهان را در نظر گرفته و نتایج صحیح مبارزاتی را از این رویارویی ها اتخاذ کند. مثلا زمانی که تجهیز و تسلیح نیروهای مسلح جدایی طلب راهبرد اصلی کاخ سفید میشود و یا زمانی که تجهیز و تقویت رسانه ای طبقه متوسط شهری به منظور تغییر رژیم در دستور کار قرار می گیرد، هر بار چپ ها و دیگر اوباش لیبرال با شعاری جدید به سوی کارگران می آیند تا از آنان سوءاستفاده کنند و کارگران نیز باید بتوانند راهبرد مبارزاتی مناسب با این شرایط را ایجاد کنند.»

راسخ صحنه را طوری چیده که معنی «اتخاذ نتیجه صحیح مبارزاتی» یا «راهبرد مبارزاتی مناسب» بشود مبارزه با «جدایی طلبان مسلح» و «طبقه متوسط شهری» و سوء استفاده «چپ ها و اوباش لیبرال»، و همراهی با رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی و دولت های متحد منطقه ایش. اگر این نشانه محور مقاومتی بودن نیست پس چیست؟

راهکار اصلی نویسنده برای القای ضرورت سازش سیاسی کارگران با جمهوری اسلامی، بدنام کردن و مشکوک جلوه دادن نیروها و فعالان انقلابی و رادیکال است. فکر می کند این طور راحت تر می تواند سیاست همراهی با قدرت حاکم را جا بیندازد. پس می نویسد: «اپوزیسیون لیبرال، در قامت نوعی گفتمان چپ که از شریرانه ترین جنایات علیه کارگران ابایی ندارد، نجات سندیکا را نه در برگزاری مجدد مجمع عمومی، سازماندهی و آموزش کارگران برای دفاع از سندیکا که در ایجاد کمپین های رسانه ای و ایجاد فشار بر جمهوری اسلامی و ساخت چهره های اپوزیسیونی معرفی می کرد.... جمهوری اسلامی نیز از این موضوع استقبال می کرد و سعی می کرد تا به کارگران بقبولاند که سندیکا نه یک سازمان کارگری که یک پروژه امنیتی خارج از کشوری است و از سوی دیگر اپوزیسیون نیز از سرکوب کارگران خوراک تبلیغاتی خود را تهیه می کرد.»

اما این فقط نیروهای چپ و رادیکال مدافع مبارزات هفت تپه نیستند که آماج حملات روزبه راسخ قرار می گیرند، توده کارگران و خانواده های شان نیز اگر در این مبارزه دست از پا خطا کنند در امان نمی مانند. معیار راسخ برای خطاکار دانستن کارگران، اتخاذ شیوه های رادیکال و به دردسر انداختن حاکمیت است. برای مثال: «در آن روز افشار قائم مقام مدیر به میان معترضین آمده و آنان را به اخراج تهدید کرد. کارگران فردای آن روز از شرکت بیرون آمده و جاده شوش را مسدود کردند..... این اقدام به نفع کارفرمایان تمام شد. کارفرما بلافاصله قادر شد تا از نیروهای پلیس برای امنیتی کردن فضای شرکت استفاده کند. کارفرمایان پس از این واقعه با اسکورت پلیس در شرکت تردد می کردند. تبدیل شدن اعتراضات کارگری به شورش های از هم گسیخته و ویرانگر به تقویت و تثبیت مناسبات سرمایه دارانه منجر می شود..... گاهی ممکن است تا سرمایه داران و مدیرهای شان برای امنیتی ساختن محیط کار و فرار از تعهداتشان با زدن حرف های تحریک آمیز کارگران را به انجام چنین اقداماتی تشویق کنند.»

و در ادامه: «خشونت کور چه خط دهی شده و چه ناشی از استیصال و خشم کارگران نتیجه یکسانی در پی دارد: امنیتی شدن فضای کارگاه، جلوگیری از متشکل شدن کارگران، تبدیل کنش طبقاتی به اعتراضات کور و ویرانگر، بهره برداری اپوزیسیون غربگرا و سرنگونی طلب و... از جمله عواقبی است که این کنش ها در پی دارند.» 

تحلیل و جمعبندی این چنینی راسخ به هفت تپه محدود نمی شود. او تیغ خصومتش را متوجه دو خیزش مردمی دی ماه 96 و آبان ماه 98 هم می کند: «این خشم کور و ویرانگر که عالی ترین شکل خودش را در اعتراضات دیماه 96 و اعتراضات آبان ماه 97 پیدا کرد، چه با سازماندهی گروهک های تا بن دندان مسلح شده توسط اسرائیل و سعودی ها و چه ناشی از اقدامات لحظه ای کارگران، بیکاران و تهیدستان باشد، چون سدی است که طبقه کارگر برای نجات یافتن از سرنوشت شومی که سرمایه داران برایش تدارک دیده اند، باید از آن عبورکند»!

راسخ به هرکس جرات کند در برابر حاکمان بپاخیزد، ستم ها را افشا و برای همبستگی و اتحاد مردم تلاش کند، برچسب «لیبرالیسم» می زند؛ با این استدلال که این کارها ربطی به طبقه کارگر ندارد و ذهن کارگران را از منافع و مسائل معیشتی و به اصطلاح «طبقاتی»شان منحرف می کند. می گوید: « برای این چپ دختران خیابان انقلاب و کانتون های رژآوا همه از جهت دخالت در امور زندگی تحسین می شوند. انواع و اقسام گروه های سرنگونی طلب که تحت حمایت های لجستیکی، رسانه ای و حتی نظامی امپریالیست ها به قصد ایجاد آشوب و جنگ داخلی در ایران فعالیت می کنند، می خواهند قصد دخالت در امور زندگی را به مردم ایران (!) اعطا کنند..... در این دور جدید از کشمکش بحث مبارزه با فسادی که توسط جمهوری اسلامی ساخته و پرداخته می شود تا هم نئولیبرالیسم را از نقد برهاند و هم اجرای آن را به منظور ایستادگی برابر غرب تسریع کند، مورد استفاده اپوزیسیون قرار می گیرد تا برای دخالت در امور زندگی، مبارزات کارگران را منحرف کرده و آنان را پیاده نظام جریان سرنگونی طلب کند.»

برخلاف این یاوه گویی ها، واقعیت این است که طبقه کارگر بدون پرداختن به همه معضلات و مصائبی که ناشی از عملکرد نظام سرمایه داری است و همه روابط و نابرابری ها و ارزش هایی که این نظام را قوام می بخشد و حفظ می کند [اعم از ستم طبقاتی، جنسیتی، ملی، مذهبی و نیز موضوع حیاتی تخریب محیط زیست] قادر نیست ضربات موثر و جدی به این نظام بزند و چشم انداز روابط و نهادها و ارزش های کاملا متفاوتی را در برابر جامعه قرار دهد. این شعار نیست که رهایی طبقه کارگر در گرو رهایی کل بشریت ستمدیده است. بدون به میدان آمدن، ابتکار عمل زدن و متشکل شدن بخش های مختلف مردم در مبارزات خرد و کلان، مسالمت آمیز و قهرآمیز، بدون تلاش برای بدست گرفتن سرنوشت خود در حیطه های مختلف و مهم تر از همه در عرصه سیاست، جامعه کم توقع می ماند  و مستعد پذیرش سیاست های تسلیم طلبانه و سازشکارانه. تاثیر نوشته هایی نظیر جزوه روزبه راسخ نیز تلقین کم توقع بودن و ترویج تسلیم و سازش است: «... می توان دید که "چپ" سرنگونی طلب فرمول شورا را دقیقا بر اساس درکی که از وقایع دی ماه دارد، صورت بندی می کند. از نظر این ها فضای پسا دی ماه فرصت عالی برای این است که کارگران خودشان "تصمیم" بگیرند. این ها حرفی از آگاهی طبقاتی و سطح تشکیلاتی کارگران نمی زنند چرا که نیازی نمی بینند، درباره محتوای تصمیم صحبتی کنند. خود تصمیم را ترامپ و پمپئو گرفته اند. کارگران فقط باید آن را آزادانه "انتخاب"  کنند....  فرمولبندی چپ  سرنگونی طلب از وضعیت جنبش کارگری در فضای پسا دی ماه آخرین خیانتش در حق مبارزات کارگران بود.  خود اسماعیل بخشی در سخنرانی در آبان ِ 1397 نشان داد که کاملا تحت تأثیر این نگاه قرار دارد. اسماعیل بخشی علیرغم تلاش های بسیارش برای متشکل کردن کارگران، خود فریب این چپ را خورد و به بازوی اجرایی آن تبدیل شد....  نیروهای امنیتی با علاقه زایدالوصفی این فرایند را از نظر می گذراندند و به دنبال کشف و امحاء هسته های نفوذی این اوباش در میان کارگران بودند.»

معنای این حرف ها بسیار فراتر از خطای ساده و رایج سیاسی است. این دیگر پیروی جزء به جزء از نقشه تبلیغی ـ امنیتی جمهوری اسلامی علیه نیروهای چپ و رادیکال و جنبش کارگری است. جملات بالا فورا سناریوی طراحی سوخته را به یادمان می آورد و نام ها و چهره هایی که در آن نمایش امنیتی مورد حمله قرار گرفتند. تکرار واژه «اوباش» در مورد مبارزان ضد رژیم و مدافعان طبقه کارگر را بگذارید در کنار توصیفات نرمی که راسخ برای «عدالتخواهان» و «نیروهای سپاه پاسداران» حاضر در صحنه هفت تپه استفاده می کند: «عدالتخواهان نیز به میان کارگران آمدند و علیه جناح روحانی شعار سر دادند.... گروه هایی از بسیج و سپاه در میان کارگران حاضر شده بودند، تا با رقبای سیاسی خود تسویه حساب کنند. بخشی از کارگران در مواجهه با فضای امنیتی که سرنگونی طلبان ایجاد کرده بودند، شعارهایی را در دفاع از خامنه ای و رئیسی می دادند....»

اما کثیف ترین بخش نوشته راسخ، بدون شک به دستگیری و شکنجه اسماعیل بخشی و سپیده قلیان و شماری دیگر از مبارزان مرتبط با هفت تپه مربوط می شود: « بازداشت شدن اسماعیل بخشی در حساس ترین شرایط و در زمانی که کارگران بیش از پیش به او نیاز داشتند و آن هم در دفاع از سپیده قلیان منحِط، یک طبقه متوسطی سرنگونی ِ طلب، که بعدا تبدیل به یکی از رهبران چپ سرنگونی طلب تبدیل شد، ضربه بزرگی برای کارگران مبارز هفت تپه بود.... از یکسو اقدام نیروهای امنیتی برای کشف و امحاء نفوذ تشکیلاتی و سیاسی نیروهای طرفدار امپریالیسم و از سوی دیگر خصلت نمایی کل اعتراضات به عنوان محصول چنین نفوذی باعث شد تا کارگران پراکنده شوند.... 

کارگری که هم از کار اخراج می شود، هم زیر احکام سنگین قضایی می رود و هم از حمایت دیگر کارگران برخوردار نیست، چاره ای جز خوش رقصی برای جریانات بورژوایی و جلب حمایت آنان ندارد.  نامه بخشی به وزیر اطلاعات و شکایت بابت شکنجه در زمان بازجویی خوراک لازم رسانه ای برای جریانات منحط پروامپریالیستی و بنگاه های حقوق بشری طرفدارشان فراهم  ساخت. بخشی از این لحظه اندک چیزی را که از قبای یک رهبر کارگری داشت، از تن در  آورده و در کنار قلیان ها و اعوان و انصارشان ردای حقوق بشر و دموکراسی تن کرد و به گل سرسبد این جریانات تبدیل شد.»

راسخ از افشاگری اسماعیل و سپیده از شکنجه هایی که در اسارت متحمل شده اند برآشفته است و همین یک موضوع برای تعیین جایگاه منحطی که برای خود برگزیده است کفایت می کند. مشکل فقط این نیست که روزبه راسخ از نظر سیاسی در کنار رژیم جمهوری اسلامی قرار گرفته است، بلکه او درست دارد مثل طبقه حاکم و مزدوران سرکوبگرش فکر می کند. درست دارد مثل آن ها تفرقه می اندازد تا آن ها بتوانند حکومت کنند. این یعنی نوکری بورژوازی، حتی اگر بی جیره و مواجب باشد.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

* http://ofros.com/maghale/raasekh_mkht.pdf

 

Collective98@riseup.net

@collective98